Pelagic jig nie jest określeniem znanym wszystkim spinningistom, ale nieświadomie (lub świadomie) czasami używano metody łowienia na
przynęty jigowe i nie tylko. Oznacza to łowienie przynętami „szybującymi” w toni wody – czyli jigami , błystkami (w szczególności castmasterami ),
ratlinery trzymane są nie na dnie, ale w innym zadanym horyzoncie z klasycznym krokiem, lub bez niego, w zależności od warunki.
- Kiedy pelagiczny jig działa
- Po pierwsze łowienie ryb pelagicznych
- Po drugie, miejsce łowienia nie pozwala na użycie dolnego okablowania
- Nietrywialne warunki wędkarskie – obecność termokliny, słabe oświetlenie na dnie
- Głębokość nie pozwala na łowienie po dnie
- Jakiej przynęty należy użyć
- Technika dżigów pelagicznych
- Kropkowana linia z dotykiem lub bez na dole
- Szybujący jak fala
- Pelagia podpowierzchniowa
- Zbieramy niezbędny sprzęt – na co warto zwrócić uwagę
- Поделиться ссылкой:
Kiedy pelagiczny jig działa
Istnieje kilka warunków i sytuacji, w których pelagiki mogą odnieść sukces.
Po pierwsze łowienie ryb pelagicznych
Mackrela to klasyczna ryba pelagiczna, która pozostaje w słupie wody i nigdy nie opada na dno zbiornika. Nasz bardziej znany i zrozumiały okoń to również generalnie ryba pelagiczna, która często porusza się po zbiorniku w kierunku pionowym, dlatego nie ma sensu łapać go tylko schodkiem dolnym. To samo dotyczy klenia, jaziego iw mniejszym stopniu szczupaka i sandacza.
Po drugie, miejsce łowienia nie pozwala na użycie dolnego okablowania
Powierzchnia wody czy charakter dna nie pozwala na zastosowanie klasycznego stopnia. Mogą to być znaczne różnice głębokości, błotniste lub zaśmiecone dno. W takich przypadkach lepiej trzymać przynętę w pewnej odległości od dna.
Nietrywialne warunki wędkarskie – obecność termokliny, słabe oświetlenie na dnie
Jak wiadomo ryby trzymają się najwygodniejszej strefy zbiornika, najczęściej jest to tak naprawdę obszar na dnie. Tam woda jest bardziej natleniona i chłodniejsza. Czasami jednak termoklina ingeruje w materię (na rysunku obszar drugi). Bez wchodzenia w szczegóły fizyczne, jest to obszar, który oddziela obszary ciepłej/zimnej wody. A jeśli w normalnych warunkach obszar zimnej wody na dnie jest bardziej nasycony tlenem, to w obecności termokliny (najczęściej obserwowanej na stojących głębokich zbiornikach (rzadziej na rzekach o wolnym przepływie) w letnie upały i/lub po prostu przy ciepłej pogodzie) zimna woda przy dnie stopniowo traci tlen. A ryba stopniowo zaczyna przesuwać się w obszar termokliny – do dolnej lub górnej granicy, w zależności od wrażliwości na głód tlenu. I to jest obszar zastosowania jiga pelagicznego, a nie klasycznego jigowego żuchwy.
Takie obszary dobrze gra wysokiej jakości echosonda, ale nie każdy ma ją na stanie. Dlatego „zwykli” rybacy powinni poszukiwać takich stref eksperymentalnie. Na podstawie warunków pogodowych, aktywności ryb i doświadczenia.
Na termoklinę wrażliwe są następujące gatunki ryb drapieżnych/półdrapieżnych: sandacz i szablasty. Szczupak i okoń są mniej wrażliwe.
Często to właśnie jig pelagiczny staje się kluczem do pasywnego szczupaka, okonia, sandacza, który w zamieszaniu błąka się po zbiorniku w poszukiwaniu ofiary lub chłodniejszej wody…
W praktyce taka sytuacja była często obserwowana w czerwcu-sierpniu na małych i średnich rzekach na dołach na szczupaki. Na dnie drapieżnik całkowicie odmówił połknięcia przynęty, natomiast podczas opadania lub podnoszenia przynęty w końcowej fazie rzucania nastąpiły aktywne, gwałtowne ataki – sam szczupak dyktował terminowość użycia jigu pelagicznego.
Głębokość nie pozwala na łowienie po dnie
Częsta historia w kamieniołomach, dużych rzekach, morzach, sztucznych głębokich jeziorach. Na przykład nie zawsze można łowić zwykłym sprzętem na dnie na głębokości większej niż 10-15 metrów i nie każdy ma potężny sprzęt przeznaczony do takich zbiorników. W takich przypadkach na ratunek przyjdą połowy pelagiczne w toni wodnej. Nie bez powodu wędkarze „drodzy” wymyślili wielopiętrowy tor, w którym przynęty są umieszczane jedna na drugiej w odległości 1-1,5 metra w pionie. Początkowo był to sprzęt sandaczowy, ale z powodzeniem wykorzystywany jest do połowu innych ryb drapieżnych. Tę samą opcję można zastosować na spinningu, zawiązując np. dodatkowy twister na smyczy odwracającej nad główną przynętą o półtora metra. Ale estetyka jest stracona i dlatego pelagiczny jig idzie do bitwy.
Jakiej przynęty należy użyć
Do pelagicznych jigów stosuje się przynęty silikonowe ślizgające się / pływające, a także obciążone, ale przy użyciu specjalnej techniki okablowania. https://youtu.be/6sKwdF4NyTs Generalnie nie jest konieczne używanie pływającej gumy do jigów pelagicznych, to tylko jedno rozwiązanie. Możesz również użyć zwykłego silikonu wraz z zastosowaniem specjalnych rodzajów animacji, które zostały opisane poniżej.
Przy niestabilnych rodzajach animacji tej formy, jigi z powodzeniem podkręcają, jak woblery minnow, co dodatkowo drażni drapieżnika.
https://youtu.be/0T7MCzhrVuI
Technika dżigów pelagicznych
Zestaw animacji oczywiście różni się od tego, co jest stosowane w klasycznym jigu. A, B, C (rysunek poniżej) – opcje okablowania schodkowego; D, D, E – opcje okablowania szybującego (nazywamy je pelagią) podczas łowienia
Rozważ główne opcje animacji używane w pelagicznych jigach.
Kropkowana linia z dotykiem lub bez na dole
Wykonuje się rzut, a następnie pauzę, aż przynęta dotknie dna. Następnie drążek podważamy od poziomu o 20-30 stopni, krótka przerwa i kolejne podważanie o 20-30 stopni i powtarzamy, aż drążek przejdzie w pion. Kładziemy formę na horyzoncie i wyjmujemy luz na sznurku. Przynęta schodzi na dno, a następnie w zależności od okoliczności – albo spuszczamy ją na dno, albo cały etap powtarzamy, ale zaczynając nie od dna, ale 30 cm wyżej. Dzięki temu możliwe jest uchwycenie praktycznie całego horyzontu roboczego wzdłuż przerywanej linii. Bardzo działająca pelagia dla nieznanego zbiornika jako poszukiwanie przystanku dla ryb. Po znalezieniu aktywnego drapieżnika i głębokości jego zakotwiczenia przechodzimy do pofałdowanej pelagii, która na ogół jest głównym w jigu pelagicznym. Robaki, ślimaki, twistery to dobre przynęty, ponieważ ta animacja jest bardzo dobra dla przynęt pasywnych. [identyfikator podpisu = „załącznik_1286 „wyrównaj =” wyrównaj środek „szerokość =” 500 „]
Szybujący jak fala
Sinusoidalny ciężarek, który jest osadzony w słupie wody poprzez równomierne obracanie kołowrotka i rytmiczny/arytmiczny ruch szczytówki wędki. Im silniejsze szarpnięcie, tym bliżej tego typu animacji będzie okablowanie szarpnięcia. Możesz zmieniać rodzaje animacji – bardzo duże pole dla wyobraźni. Dobre, ładowane z przodu kółka jigowe, grzechotki, aktywny silikon, kompaktowe kółka jak castmaster. Przerwy nadadzą fali typowy wygląd jig-stepu, ale w słupie wody. Wszystkie ryby drapieżne i półdrapieżne, które opuściły dno z powodów wymienionych powyżej, dobrze reagują.
Pelagia podpowierzchniowa
Umieszczenie przynęty jigowej na samej powierzchni wody lub na pewnej głębokości. Dobrze jest użyć głowic pelagicznych lub pływającego silikonu. Konwencjonalne wiertnice jigowe są dość trudne do prowadzenia w pobliżu powierzchni na akceptowalnym okablowaniu o niskiej prędkości. Najcenniejszym rodzajem jigowania dla drapieżników powierzchniowych i torfowych jest kleń, jaź, szablasta i boleń. Wlatuje również okoń kotłowy. O łowieniu na jig pelagiczny w zimnych porach roku – technika, cechy i wskazówki: https://youtu.be/qUqUBdfRHAU
Zbieramy niezbędny sprzęt – na co warto zwrócić uwagę
Wystarczy zwykła wędka jigowa o szybkiej akcji. Testuj 5-21, 8-30 gramów. Niezwykle ważne jest, aby grzbiet był dźwięczny i czuły, reagujący na wszelkie ruchy wędkarza, w związku z tym, że tylko w ten sposób można wyraźnie poprowadzić przynętę jedną z proponowanych metod bez utraty z nią kontaktu. Naszym zdaniem długość 2,1-2,4 metra jest optymalna. Cewka to bezinercyjny, wysokiej jakości zespół, wyraźnie układający plecione zwoje. Tylko warkocz,
żyłkę zostawimy mikrojigom… Pelagic jig to ciekawa metoda spinningowania, godna alternatywa dla dolnego kroku, aw niektórych przypadkach skuteczniejsza metoda łowienia. Stosując w swojej praktyce różne metody, spinningista nie tylko poszerza swój arsenał możliwości, ale także sprawia, że łowienie jest ciekawsze i bardziej urozmaicone. Szczególnie dobrze sprawdza się latem na ciepłej wodzie, kiedy drapieżne ryby poruszają się nie tylko po powierzchni wody akwenu, ale także w kierunku pionowym i nie zawsze stoją na dnie.
